Als kind zorgde Roelien al graag. Ze groeide op de boerderij op en zorgde voor elk dier dat iets mankeerde. “Die beestenboel was mijn eigen ziekenhuis”.

Jong en oud
Op 1 april 1979 startte Roelien in Menaam en Dronryp als verpleegkundige in de wijk. “Er was destijds een schreeuwend tekort aan wijkverpleegkundigen. Ik ging dus direct aan de slag en deed ondertussen de opleiding Maatschappelijke Gezondheidszorg (MGZ).”

Jonge ouders maakten kennis met haar op het consultatiebureau. “Ik deed alle babyhuisbezoeken, ging soms wel vier keer op een dag langs om een baby aan te leggen, gaf hielprikjes en zat op het consultatiebureau voor zuigelingen en kleuters. Zo leerde ik heel wat mensen in het dorp kennen, ik ken wel vijf generaties.”

Roelien was bovendien dag en nacht bereikbaar voor iedereen die zorg nodig had. “Er waren in die tjid nog geen avond- of nachtdiensten. Als ik thuis werd gebeld omdat iemand me nodig had, dan ging ik. Mijn winkel was 24 uur per dag open.”  

De wijkverpleegkundige is dan ook een bekend gezicht in het dorp. “Laatst werd ik bij de slager aangesproken door iemand die niet wilde geloven dat ik echt zou stoppen met werken. ‘Jij bent en blijft altijd ‘ús Roelien’ zei hij.”  

Dankbaar
“Ik ben dankbaar dat ik, in heftige tijden van ziekte en kwetsbaarheid, naast cliënten en hun familie mocht lopen”, vindt Roelien.  “Ik ben zelf ook lange tijd heel erg ziek geweest. Je bent dan kwetsbaar en overgeleverd aan de zorg van anderen. Dat was een belangrijke les.”

“Buig over en kijk met aandacht wat iemand nodig heeft”, adviseert Roelien. “Neem de tijd en ga in gesprek met iemand die ziek is. Zorg dat je iemand kent en overleg met familie, de arts en andere hulpverleners.”

Mooiste vak dat er is
“Ik kan een ziekte niet wegnemen. Maar ik kan iemand wel helpen het beste te halen uit die tijd van ziekte. Het leven van bijvoorbeeld een zieke moeder zo dragelijk maken, dat zij samen met haar kinderen een fijne tijd kan hebben. Daar ben ik altijd voor gegaan, met alles wat ik in mij heb.”

“Ik heb het mooiste vak dat er bestaat. Mijn man en kinderen hebben mij daar altijd in gesteund. Mijn gezin heeft mij al die jaren gedragen. Zij wisten dat ik niet anders kon. Mijn werk is mijn alles. Alleen mijn kinderen zijn belangrijker. Nu ik stop met werken, heb ik meer tijd voor hen. Mijn dochter kreeg net een tweeling, ze kan mijn hulp wel gebruiken.”